Zonder van te voren te beseffen waar ik aan begon, vormt zich met deze blog
een drieluik. Weliswaar onderbroken door een (kano)uitstapje, maar vooral een
vervolg op mijn blogs COOLBLUE en CONFETTI. Heb je die nog niet gelezen, dan zou
ik dat eerst even doen.
Bedenk vooral dat deze drieluik
de schuld is van COOLBLUE, dus als je er genoeg van hebt, verwijs ik je naar
hen. Stuur ze een bericht, dat deed ik ook.
Ik deelde mijn blog met hen. Dat doe ik altijd als ik een bedrijf noem
in mijn schrijfsels. Het heeft geleid tot leuke en verrassende reacties. Zo kreeg
ik een jaar of twee geleden twee gratis doosjes Dolce Gusto koffiecups als dank
voor een blog over de Mini-Me koffiemachine.
Mijn blog over de FIAT 5ooHEMEL werd goed onthaald bij Fiat, maar bleek net niet goed genoeg voor een FIAT
5oo op de stoep.
Nu deelde ik mijn blog met COOLBLUE en wachtte af. Hun reactie kwam snel
en bleek verrassend. Lees gerust even mee:
Ik deelde ons e-mailadres en kreeg opnieuw een reactie:
Ik besefte dat ik maar beter weer in COOLBLUE therapie kon gaan en zette
hun wachtmuziekje aan. Ik was eindelijk het deuntje kwijt, maar oké. Ook dat vergat
ik snel weer, want had maar één doel voor ogen: confetti maken. Gekleurd
papier, de perforator en mijn plek aan tafel had ik snel gevonden.
Tijdens het maken van confetti vroeg ik me het een en ander af. Wat zal de
bezorger denken? Zullen ze hem toegefluisterd hebben wat er komen gaat? Heeft hij,
misschien wel zij, dit al eens meegemaakt? KRAAAAK, daar ging weer een strook
papier door de perforator. Zal ik het
filmen?
Ja, ik ga het filmen! Wat weer nieuwe vragen opriep: wil hij wel gefilmd
worden? De kinderen mogen dan wel thuis zijn, als de pipo-in-blauw-oranje-pakkie
vroeg komt, zijn zij niet wakker. Dan moet ik de deur openen, confetti strooien
en filmen tegelijk. Dat is een onuitvoerbare uitdaging, want ik kan al geen
twee dingen tegelijk, laat staan drie! Hoe voer ik alles uit?
Niet veel later ontving Marcel een email.
‘Irene, heb jij iets besteld
bij Coolblue?’
‘Nee, hoezo?’
‘Ze komen morgen iets bezorgen.’
‘Morgen? Dan moet ik zorgen dat
ik thuis blijf.’
De volgende dag stond ik te popelen. Ik vond het zelfs spannend. Stel dat
de bezorger niet zit te wachten op een kleurenregen? Wat als hij boos wordt?
Stel…
Niks stel, ik doe dit gewoon,
voor een lach op ieders dag!
Toen klonk de deurbel… Kijk zelf maar wat er volgde en lees daarna mijn
blog verder uit.
Het was dus geen verrassing. Er was één dingetje: in de mail stond
vermeld wat in het pakje zat. Die mail moesten ze wel versturen, want het
bezorgtijdstip werd erop vermeld. Dat was niet onbelangrijk, want het zou toch
jammer zijn als ik met confetti bleef zitten!
Het ging dan ook niet om het
pakje, het ging om de bezorger en de verrassing voor hem.
Uiteindelijk bleef ik zitten met een stoep vol confetti, hopend dat de
bezorger later die dag bij het uitkleden nog wat confetti terug zou vinden. Ik
gun hem wel een kleurig aandenken.
Aan mij om de stoep weer
confettivrij te maken en weet maar één goede (vooral makkelijke) manier te bedenken: stofzuigen!
Amper de stofzuiger aan, komt de
buurman aanrijden op zijn fiets. Hij knippert met zijn ogen. Wrijft er even in
als wil hij zeker zijn dat hij het goed ziet. Wie stofzuigt dan ook haar stoep?
Ik! En ik lach!
Nu weet hij zeker, dat ik niet spoor.
Maar dat maakt mij niet uit, dat wist ik toch allang.
