Op herhaling

Daar zit ik dan, op zolder… Niet zomaar hoor.

Het is onze trouwdag, 30 maart 2013, als ik deze blog schrijf. Twintig jaar geleden was onze grote dag! Zo begint mijn blog op zolder. Lijkt vreemd, maar dat is het niet.

Want hier liggen Marcels trouwpak en mijn trouwjurk. Toen ik eerder vandaag tegen Benjamin zei dat ik die maar eens op ga diepen, keek hij me ongeloofwaardig aan. Ik dacht dat hij niet geloofde dat ik de boel echt wilde zoeken, maar hij begreep het “opdiepen” niet. Omdat papa zich om de uitleg bekommerde, kon ik doorgaan en dook met mijn kop achter het schot.

Achteraf denk ik: Wat een lef.

Wat ik allemaal niet tegen kan komen achter het schot: Spinnen, motten, muizen. Of erger: monsters, draken, enge mannen. Horror ten top. Snel zoeken en wegwezen dus!

Gelukkig wachtte mij niets van dat alles en kon ik ongestoord zoeken tussen en achter de tuinstoelkussens. Die kan ik trouwens wel op marktplaats verkopen, hebben we niets meer aan. De schaatsen blijven bij de hand, want het zou maar zo kunnen dat we een Elfstendentocht krijgen. De babykleren blijven ook bovenop. Niet voor nog een baby. Geen denken aan, ik geniet voldoende van mijn pubergirl en puberboy-to-be. Deze kleren zijn voor Winnie de Pop, die nog wel eens verkleed wordt. Door wie? Dat zeg ik lekker niet.

Wat er verder nog ligt maakt niet uit, want ik zocht en vond: onze trouwkledij! Net als ik komen ze ongeschonden, hooguit wat verkreukeld, een verdieping lager terecht.

Direct komen herinneringen boven.

Het was een koude dag, 30-03-93. De zon scheen uitbundig, doch een koude wind vergezelde ons. In de kasteeltuin van Kasteel de Haar was het bibberen, maar mocht ik me koesteren in de jas van deze of gene.

Ik weet nog dat ik op het dak van de trouwauto werd gezet en dat met Marcel erbij, alsof hij zo zwaar was, de boel indeukte. Oef, de chauffeur kreeg het wel even benauwd.

Daardoor denk ik ook aan mijn tante, gebogen over mijn trouwjurk met 1000 zweetdruppels op haar voorhoofd. Ze heeft mijn jurk helemaal naar wens gemaakt. Ik ben haar nog altijd enorm dankbaar, maar wat een stress voor die vrouw! Doe ik haar niet nog eens aan!

Zo kan ik wel verdergaan, maar de kids roepen: “Passen!”

Daar gaan we. Marcel past eerst. Met geen grammetje vet erbij, geen centimeter langer, staat hij daar en ik zeg: “Het is niet meer het modernste pak, maar ik zou het zo weer doen, lieverd!” Waarna zes ogen zich richten op mij en daar ging ik. In borstomvang was en kan ook geen verschil zitten, maar mijn buikomvang… Ja, hallooooo!

Daar hebben wel even twee kids in gezeten en wat een knettergrote buiken had ik. En ja, de laatste tijd zijn er wat chocolade-crunch eitjes in terecht gekomen, sssttttt. En ik ben ook al bijna 41 hoor!!! Goed, een veiligheidsspeld erbij en de jurk zit als gegoten.

Voor één keer moesten de gordijnen beneden dicht. Wat hadden buren te maken met onze wilde plannen? Eerder hadden mensen ons gevraagd wat wij op onze 20^ste trouwdag zouden gaan doen. “Niet veel bijzonders” was dan ons antwoord, want we zijn gewoon naar de kerk geweest, vervolgens gezellig naar een verjaardag gegaan en zo zouden we ’s avonds gaan gourmetten en film kijken. Nu eens geen Spider Man, Journey of welke semi-actie-avonturenfilm, maar gewoon lekker romantisch, op mijn verzoek zwijmelen. Het is toch ook een RomKomdag?!

Een RomKom kregen we. Dankzij een wild plan. Ooit klonk het verwijt dat onze kids er niet bij waren op onze trouwdag. Dan gaan we die toch even herhalen? Deze keer eindigend met onszelf op de dansvloer. Dat is zelfs op onze eigen trouwdag niet gebeurd… Geloof je het niet? Kijk maar:

Spring is in the air!

Oké, het moet anders en wel NU! Volg mijn aanwijzingen, dan komt het helemaal goed!

Sluit je ogen…

Ja, doe ze maar dicht. Ik doe je niets. Kan ook niet, want jij bent daar en ik hier, dus sluit ze maar!

Oh, daar is een problemen. Hoe moet je nu verder lezen? Ik kan natuurlijk deze blog gaan inspreken, zodat jij kan luisteren, doch dat is dan wel een enorm geregel en degene die me daar mee zou kunnen helpen heeft zijn ogen gesloten. Anders dan hoe ik het hier bedoel, iets te letterlijk.

Dat inspreken is echter niet eens zo’n gek idee. Daarmee spreek ik direct een andere doelgroep aan: zij die liever luisteren dan lezen. Een handig bijverschijnsel, ik bedoel, voordeel is dat de boodschap gekleurd wordt door de juiste intonatie, klemtoon en bedoeling van hoe het geschreven is. Zo zullen mijn blogs waarschijnlijk beter tot hun recht komen. Een serieuze optie - voor een andere keer.

Daarom beginnen we overnieuw.

Omdat jij je ogen niet kan sluiten, doe ik een beroep op je inlevingsvermogen. Doe alsof jij je ogen dicht hebt. Ik weet het anders ook niet. Doe je best!

Oh wacht, zet een lamp voor je. Een lamp die warmte geeft, geen spaarlamp dus. Zet die lamp aan en voel de warmte. Het is zeer belangrijk voor het verdere verloop van deze blog.

Lekker warm of niet?

Niet warm genoeg? Zet ‘m dichterbij en doe je ogen weer ‘dicht’. Ja, ik weet dat het allemaal lastig is, maar doe het maar gewoon. Het komt allemaal goed. Nu geen interrupties meer.

Nu de warmte goed is, voel je een zacht briesje.

Ik weet, dat is moeilijk met de stormachtige wind buiten, maar doe je best. Houd dat briesje vast en die hevige wind die je buiten hoort dat… zijn golven! Ja, de golven op het strand. Dat zie je nu ook wel voor je? Heerlijk hè zo?!

Wat zeg je?

Tocht het?

Sluit dan vooral even alle ramen, luiken, brievenbussen, bovenlichtjes, richels, kieren en gaten.

Alles dicht? Of ik tochtstrippen heb? Nee, die kan je morgen wel zelf gaan kopen. Zou ik maar doen ook, want toch is slecht voor je.

Ga wéér zitten bij de lamp, ‘sluit’ je ogen, voel het briesje en weet de golven die het strand op rollen. Ruik de frisse geur van vers gemaaid gras en weet de bloesem uitbundig bloeiend aan de bomen.

Hatsjoe!

Hè verdorie, speelt de hooikoorts weer op? Dat is toch wonderlijk! We zitten binnen, er groeit amper iets. Dat genies zit denk ik vooral tussen je oren. Wel mijn complimenten: je bent een goede in visualiseren. Je doet het echt goed, deze oefening.

Veeg die snottebel weg en voel de warmte, de bries, hoor de golven, zie de bloesem. Verwonder je over de ontluikende blaadjes aan bomen en struiken. Alles ontvouwt zich. Voel de sensatie om een nieuw begin, nieuw leven.

Onder de bomen dartelen vlinders. Vliegend van bloem tot bloem. Hier en daar landen ze even op de kelk om weer verder te fladderen. Niet alleen zij zijn dartel. Zie de lammeren bokken en springen in de wei. Ze leven op bij het warme gevoel van de zon. Blij om wat er komen gaat.

Zelfs de egel steekt zijn koppie weer uit het holletje, terwijl de vogels druk in de weer zijn om hun nesten in orde te brengen; kikkers worden weer wakker. Binnenkort begint de paddentrek en ontstaat kikkerdril onder luid eendengekwaak.

Bloembollen laten hun bloemen zien. Narcissen, krokussen, blauwe druiven staan overal om je heen en vermaken je ogen met hun kleurenpracht. Tulpen laten zich van hun mooiste kant zien. Als zeggen ze allemaal: “Eindelijk! Het is weer lente!”

Daar zit je dan. Genietend van de lente warmte, omringd door het briesje, de golven op de achtergrond, alle natuurschoon en dierenvermaak. Je wordt al warm van hè?

Heerlijk toch lente? Al duurde het alleen maar deze 5 minuten!

ps. Waar ik jou een lentegevoel heb willen aanpraten, 

werd ik door Miss Etam met een lente gevoel verrast. 

Met dank aan haar. Ik moet er snel maar weer eens langs.

Guppy's

Stelletje raddraaies!

Na de kerkdienst komt mijn jongske met een stralende glimlach op me af. Hij straalt me van verre tegemoet en verwarmt mijn gevoelige moederhart. Niets maakt me gelukkiger dan gelukkige gezinsleden.  Juist omdat dit kereltje ook zo niet-gelukkig kan zijn, wil ik dit moment inlijsten; een minuut stilte vragen; de klok stil laten zetten; deze lach vereeuwigen!

Het lukt me dan ook niet om verder te kijken dan die glimlach of de twinkeling in die ogen te ontwijken.  Elke trouwe bloglezer had me van een afstand kunnen waarschuwen dat deze smile er alleen was om me in te palmen. Het was een overduidelijke verleidingsmanoeuvre, maar ik was gehypnotiseerd.

Als hij bij me is kijk ik hem gebiologeerd aan: “Mama, ik heb iets gemaakt wat jou MOET overtuigen van het feit dat ik WEL guppy's mag.”

‘KABOEM’ ik ben weer terug op aarde. Het zweven van geluk is compleet verdwenen.  I’m back! Veilig geland. Nu eens zien of hier nog iemand om de vingers wordt gewonden?

“Laat maar eens zien.”

In mijn ooghoek zie ik de glimlach wat onzekerder wordt. Zijn gloed en schijnsel worden vager. Zijn ogen kijken verlangend naar me op en schieten af en toe ook even naar papa die over mijn schouder meeleest.  Er hangt hoop tussen ons in.

Deze jongen heeft zijn huiswerk verbluffend goed gedaan. Een “nee” komt er echt  even niet uit en dat was nog wel mijn plan.

Op het papier dat me werd toegestopt staan plenty redenen die spreken vóór guppy's. Allereerst de belangrijkste: het betekent veel voor me!

Daarna volgen: De glazen vaas, die we al hebben en ook nog eens makkelijk schoon te houden is. Omi kan oppassen als we op vakantie zijn, wat klopt want we zijn zelden tegelijk weg. Papa had vroeger ook vissen. Ook dat is waar: goudvissen. Waarom we die hadden weet ik niet. Was trouwens wel zielig:  Marcel kreeg griep en hupsakee, de visjes ook: dood!

De verdere statements zijn: We kunnen ze gratis krijgen. Ja en? De prijs is geen reden om het niet te doen. Ze kosten qua voer en groen ook niet veel en de grootste reden, vetgedrukt: JE HOEFT ZE NIET UIT TE LATEN. Jaaaa, daar doe ik het voor!

Het komt er op neer: het moet gewoon mogen en  “nee” zeggen is verboden!

Hij heeft ook een bladzijde twee gemaakt waarop verzorgingsmaatregelen genoemd worden en de benodigdheden en vooral luid en duidelijk de boodschap: IK MAAK DE BAK SCHOON!

Nog steeds die smile… ietskes afwachtender,  zeker nog wel zeer innemend. Ik ben nog steeds in de ban van…  en voel een duivels dilemma opspelen:  ik wil die smile niet kwijt, maar ook geen “ja” zeggen.

Tot er toch “nee” uit mijn strot klinkt. Ja, strot! Welke ontaarde moeder geeft dat als antwoord op zo’n prachtig overtuigend pleidooi op papier? Welke moeder kan die innemende lach overstemmen met een zacht uitgesproken doch harde “nee”?!

Daar zat ik met een mega schuldgevoel! Wat ben ik ellendig, wat in-en-in gemeen, wat…

Ik moet even weg en loop naar achter, waar de koffie is. Net als ik een lekkere slok neem van mijn favoriete Wiener, staat mijn schoonmoeder voor me. Ze heeft ook al zo’n fonkelende look op haar gezicht en nog voor ik door heb waarom klinkt: “En? Benjamin krijgt nu toch zeker wel die guppy's?”

Ik proest er bijna mijn slok weer uit! “Jij zit hier achter?! Speel jij onder één hoedje met mijn zoon?” Weg met schoonmoeders!  Echter ze verdwijnt niet, blijf lachend kijken en ik voel me in de tang zitten. Haar weerstaan lukt me niet. Wat er uit komt klinkt als: “Ik haat van jou!”

Maar ik ben in de kerk en in mijn hoofd klinkt: ‘Eert uw vader en uw moeder.’

Het enige waar ik nu mee zit is de vraag: Geldt dat ook voor schoonvader en -moeder???

Alternatief eind: 

Als ik een blog plaats met gebruik van namen, vraag ik altijd toestemming van de genoemde personen. Van mijn schoonmoeder heb ik direct die toestemming gekregen. Zal ze het hebben toegestaan uit schuldgevoel?

Van mijn zoon durf ik geen toestemming te vragen.  Uitgekookt als hij is zal hij zeggen:  “Je mag ‘m alleen plaatsen als ik guppy's krijg!”. Weg blog!

Ik moet dan ook het volgende van Benjamin schrijven: 

IK MAG DEZE BLOG NIET VAN BENJAMIN PLAATSEN (hij staat naast me)

Zeg ik: Dan is dit een illegale blog!

Naar de maan

Zijn ogen kijken me strak aan, hij knippert niet één keer. Het voelt als kijkt hij door me heen, duldt geen tegenspraak en vraagt: “Wil jij 500 dagen met mij op reis?” 

Ik kijk terug en denk:  Met jou wil ik levenslang op reis… Hoe romantisch!

Wat er werkelijk uit komt: “Waar heb jij het nou over? Een vakantie van 1 ½ jaar?”

Ik droom direct van witte zandstranden, palmbomen die ons overschaduwen, warme temperaturen en flink veel glaasjes Agrum. Een hangmatje hier, een strandstoel daar, een zwembad zus en een wandelingen zo. Natuurlijk ook Internet want bloggen moet doorgaan.

Mijn wegdromerij wordt ruw verstoord door het antwoord op mijn vraag: “We kunnen op ruimtereis naar Mars. Of eigenlijk OM Mars”

“Welke Jackpot heb je gewonnen, waarom weet ik dat niet en hoezo OM Mars?”

Eerlijk gezegd intrigeert de ruimte me wel. Als ik op een wolkenloze avond de sterrenhemel zie, ben ik altijd stil. Ik zou daar best eens willen zijn. In het grote oneindige, het zwarte niks.

Kosten: 1 miljard, maar we worden gesponsord. Aha, we zijn er als het haasje bij om proefkonijn te zijn. Maar hé, voor die 1 miljard dollar kan moi toch minstens even landen OP Mars, zien of er écht marsmannetjes zijn. Ben ik zó dichtbij, mag ik er alleen maar naar zwaaien.  Ja daag!

Blijft de vraag: wil ik naar Mars?

Durf ik dat wel? Wat als ik verdwijn in het nietsniemendal? Einde familie van Valen, want we gaan toch wel met z’n vieren?

Nee dus, dit is een reisje voor twee. De kids mogen op het huis passen.

Alsof ik hen achter laat. Ik, mevr. Samenuitsamenthuis.

Celine is er als de kippen bij en kan mij meer vertellen over ruimtereizen vanuit haar boek Nederlands. Wat zij leert bij Nederlands?

Dit dus: 

• Schoenen mogen thuis blijven. Logisch, OP Mars kom ik toch niet en waar zou ik anders gaan wandelen? Een blote-voeten-vakantie lonkt.
• Vanwege wat extra ruimte tussen de wervels zal ik een paar centimeter langer worden. Dat is het! Ik ga mee. Ik heb altijd al langer willen zijn, eindelijk kan het. Helaas, zit er ook botontkalking in de lucht. De lengte raak ik weer kwijt op moeder aarde, de botontkalking niet. Ieuw, auw. 
• Ruimtevoedsel kan me gestolen worden. Het gaat zonder vocht mee, maar daar in het oneindige mag ik er water bij doen en is het eetbaar. Is er dan zo’n lange waterleiding? Hoe kan het anders dat er voor 500 dagen water is? Eén voordeel heeft deze ruimtereis, ik zal die paar kilo’s teveel snel kwijt zijn. 
• Slapen zal ik moeten doen in een zak die ergens vastzit. Kan ik eens ervaren hoe en rups zich voelt. Hoe zal ik er weer uit komen? Ook met vleugels? 
• Lekker douchen is er niet bij, maar hoe krijg ik mijn haar dan goed? En wat een stank! 
• Over de grote en kleine boodschap deel ik verder geen details (zoek zelf maar op in ‘Kijk’ januari 2007).

Koester ik nog even hoop op een vijfsterren-vlucht in de spaceshuttle of een A-wing Starfighter (Benjamin jaloers!). Hoor ik even tussendoor dat het gaat om een tweepersoons shuttle, met zonder ook maar één enkele ster. We zullen al die tijd leven in een ruimtevaartuigJE, nog kleiner dan een eierdop en dan die Spartaanse omstandigheden?!

Daar gaat mijn zin om te gaan. Gedoofd als een ster. Brandde ik al vanaf de eerste regel niet van verlangen, nu is helemaal zeker: deze ruimtereis is naar de maan!

Wil je meer info over deze reis, zie hier een paar links:

http://nos.nl/artikel/479029-gezocht-stel-voor-reis-naar-mars.html

http://nos.nl/audio/479113-multimiljonair-wil-ruimtereis-naar-mars-in-2018.html

http://nos.nl/op3/audio/429639-zij-gaan-doen-wat-robots-niet-kunnen.html

Allegaartje

Stom!!! Ik heb een jubileum voorbij laten gaan!

Mijn eerste blog “Ik ben een nummertje” stamt van 9 maart 2011. Nu ineens, stuiterdestuit, ben ik bijna twee jaar verder met:“Sneeuw wit”, mijn 100^ste blog.

Wat een stiekemerd hè, met deze crimineel onverwachte mijlpaal.

Even wat statistieken:

Plofmuis en Koffietijd vechten om de eerste plaats qua pageviews, bij een totaal van 8707. Dat zegt net als Google Goggles helemaal niets. Mijn en Noach’s neus worden ervoor opgehaald.

Ik heb één super analoge super fan in mijn vader.

Afgelopen maand was mijn topmaand. Ik wil the wave doen of de keukentango herhalen, want het is weer een lucky week!

Nu wil deze flapoor the force in zetten om een bloemig verhaal te gaan schrijven. Geen huisdieren gekonkel en kippig geruzie, maar vooral vaag gedoe. Niet dat je mij hoort zeggen: ”Inspiratie is zoek”. Nee, ik heb een  vercrackt doel voor ogen: Alle voorgaande titels gebruiken in één blog. Klinkt als een fatal attraction die ik me beter kan tegennemen, want net als gadgets en ik kan dit wel eens een onbereikbare liefde voor woorden opleveren.

Ondertussen is de laatst keer dat de ijsberen hier aanbellen voorbij. Ik zong al haast "Dag Sinterklaasje”, gevolgd door Merry X-mas- en gelukkig Nieuw jaar wensen. Laat het lentefeest maar komen. Zo ook de feesten rondom het huis van Oranje. Willem Alexander zal dankzij de abdicatie (en dat waren 40 – 7 titels) van zijn moeder, als een echte gentleman de kroon overnemen. Een dag vol prinsen en prinsessen wacht ons. Op 30 april blijf ik in mijn eierdopje aan de buis gekluisterd. Theetijd die een dag lang duurt. Gezellig.

Ik voel bijna hoe zonne-energie  mijn winterdip en Blue Monday’s met bijpassende wee en wel doen verdwijnen. Het maakt me kinderlijk blij ondanks mijn middelbare leeftijd.

Door dat laatste ben ik sneller total loss. Als ik kon toveren zou ik dan ook liever als een robot mijn taken vervullen met een onbedwingbaar soort van muisje-gestuiter en doen als een doener.

Echter toen ik vandaag wakker werd en de duisternis lag over het land, draaide ik me nog eens om als een beertje diep onder de dekens. Ik weet binnenkort kattengejank in de tuin en  voel voorjaarschoonmaakkriebels. Alle troep² en modderzooi moeten eens weggewerkt worden. Opgeruimd staat netjes.

Waarschijnlijk zorgen Iksy Bitsy Spider I en Iksy Bitsy Spider II voor crisis in huis.  Ik ga ze natuurlijk tegen komen, dat stelletje snelheidsduiveltjes met dezelfde lentekriebels. Ik voel ze al haast over mijn  Grieks pootje lopen. Dat is om te gillen! Worden ze nog vergezeld door een  paddentrek ook. Zielige ikke! Ik zet het nog even op een ge…’piep’…

Vluchten naar mijn droomhuisje kan niet, want die is alleen maar een illusie. Als het al bestond, zou ik begluurd worden of niet begluurd worden - that’s the question?

Terug naar de lente die ooit plaatsmaakt voor zomer. Dan voel ik zwemplezier en  vakantiefun opborrelen. Krijg ik zin in Jeu de Boules. Ik moet maar even een hengeltje opwerpen en vissen naar onze vakantieplannen. Ik ga zekerwel weer met dochterlief naar de shop & drop de mannen op het strand.

In dit Franse plaatje zie ik mijn vaders groene 2 CV. De rest denkt: Ga toch fietsen! Waar ik absoluut liever voor zou kiezen boven de OV-kaart (Onaangenaam Vervoerkaart). Hoe vaak hoor je niet weer van een stroomstoring? Sta je dan. Ik pak de auto!

Over auto’s gesproken, ik gebruik de mijne niet zoveel. Ik moet meer bewegen! Hoezo? Omdat een MRI iets verdachts vertoonde en door sporten zou een operatie-live vermeden kunnen worden. Daarom de auto te koop zetten?

Ik ben niet gek! Die auto blijft!

Zo ook het gebruik van vrouwelijke apps. Hoewel ze soms lijken op algebretische tovenarij kan ik niet zonder. Zelfs een cookiewet komt daar niet tussen.

Trouwens via apps krijg ik ook antwoord op de vraag: Wat eten we vandaag? Al heb ik ook weer eens zin in Suikerbietensalade en Bosgroentesoep of Pompoensoep. De boodschappen haal ik nog altijd bij Appie vandaan. Ook al blijf ik erbij:  “Albert Heijn kan beter!” Volgens mij hebben ze zegels in hun oren. 

Eindig ik deze 101de blog met een dankwoord aan inwonende lolbroeken en mijn Valentijn. Zij zijn mijn leven. Ik wist altijd: later word ik thuis-blijf-moeder. Beste keus ooit! Daar hoefde ik geen interessante cursus voor te volgen en het geeft zoveel goeds. Onder andere elke week een ideale zondagochtend met weer een blog! Hun tafelgeheimen zijn van onschatbare waarde evenals hun steeds veranderende plaats delict… Zonder hen zou ik toch steeds mijn hoofd moeten stoten tegen een “Auw”, kastdeurloze keuken...

Alsof er dan nog iets te verbergen is.