Mijn grote vriend Albert Heijn sloot tijdelijk zijn deuren.
Ik had mooi het nakijken. En waarom? Het moest moderner. Niet dat ik daarom heb
gevraagd, maar goed.
Wat ik me wel afvraag is, waarom er niet meer rekening met
mij wordt gehouden. Ik ben grootverbruiker bij Albert! Hoeveel guldens en
euro’s ik niet alleen al in bovengenoemde zaak heb gepompt? Laat Marcel het
maar niet horen. Ik doe zo mijn best jouw en mijn economie te redden, maar een beetje hulp van
anderen zou zeker helpen.
In afwachting van de vernieuwde winkel, werd ik heel
benieuwd naar wat komen zou. Zelfscan kassa’s? Denken ze nou werkelijk dat ik
daar warm voor loop? Dat ik het praatje bij de kassa opgeef voor zo’n
onpersoonlijke manier van shoppen? Echt niet! Ik koos altijd met de grootste
zorg mijn kassa uit: Marga here I come. Ze werkt zo lekker rustig; jaagt me
niet op. Net als twee van haar collega’s.
Hoe wist Albert trouwens dat ik drie dagen nodig had om dat
knopje in mijn kopje om te zetten. Toen ik éindelijk weer (juich, jippie,
hoera!!!) mijn eigen winkel betrad liet ik me meetronen door een van de
vriendelijke medewerkers. Ze legde me het hoe en wat uit over de zelfscan, we
hadden zelfs nog een persoonlijker gesprekje dan ooit en voor ik het wist liep
ik de winkel door als zelfscanner. Ik bedacht al snel dat de kinderen dit wel
heel erg leuk zouden vinden: boodschap in ontvangst nemen, met dat apparaatje
ervoor, druk op de knop en ‘bliep’ weer een boodschap gescand, in de tas doen
en huppeldepup naar de volgende boodschap.
Ga ik als thuis-blijf-moeder met mijn tijd mee of niet?
Een paar dagen later ging Benjamin met me mee. We liepen bij
Albert binnen en ja hoor, het jochie had er binnen no-time plezier in! De
‘bliepjes’ waren niet van de lucht. ‘Bliep’, ‘bliep’, ‘bliep’ klonk steeds
sneller. Het is dat ik de portemonnee beheer en zo beslis wat er in het
karretje kwam, anders had ik natuurlijk nooit genoeg aan één bankpasje, eh
karretje. Hij zou als ik hem erop los liet, zeker de economie redden
en mij straatarm maken.
Bij de
betaalautomaat zegt één van mijn favoriete caissières geshockeerd:
“Nou ja!
Daar gaat ons gezellig praat je bij de kassa.”
“Hoezo? We raken NU toch
ook te klets of niet?!” Dat gaat helemaal geen gemis te worden!
“Maar”, vroeg ze, al kijkend in mijn karretje, “waarom heb
je de boodschappen niet gelijk in de tassen gedaan?”
“Ik ben op de fiets en er is nog geen
zelf-fietstassen-vullende-machine bedacht.” Anyway, die machine zou het toch
niet goed doen in mijn ogen. De bananen onderop en daar bovenop de pakken melk.
Nee, “zelf doen” is mijn motto!
Al lerende heb ik een paar tips voor Albert:
- Als iemand, net als ik het boodschappenlijstje van de app ‘Appie’ gebruikt, heb je in de ene hand natuurlijk je Galaxy en in de andere dat zelfscangeval. Handen vol! Hoe pak je nu de boodschappen uit de schap? Kom maar op met dat houdertje op het karretje voor de smartphone.
- Beter nog: synchroniseer ‘Appie’ met dat zelfscan-ding. Twee apparaten gekoppeld et voilà; één vrije hand.
Help mij ook nog denken aan het milieu, als ik nu ook nog
met de fiets door de winkel mag. Maak mij de eerste
zelf-scannende-fietstassen-vullende-superblije-trouwe Albert Heijn klant die zo
de winkel uit fietst na de laatste ‘bliep’!
